παλιά καλή anouk

Αμαρτωλοί, αρματολοί και κλέφτες

Θα ξεκινήσω από αυτό που γράφει ο Φώτης Γεωργελές στο editorial του στην Athens Voice: «Δεν μπορείς να εξηγήσεις σε κάποιον γιατί δεν καίγονται τα σινεμά. Δεν μπορείς να πεις σε κάποιον ότι τα βιβλιοπωλεία δεν τα σπάνε. Ότι δεν υπάρχουν σε καμία άλλη πόλη του κόσμου βιβλιοπωλεία με λαμαρίνες και ρολά στις βιτρίνες. Αν χρειάζεται να το εξηγήσεις, τότε δεν θα σε καταλάβει». (Η συνέχεια εδώ).

Οι Κάρολοι (Δαρβίνος Μαρξ, Παπούλιας) και η γιαγιά μου

Η γιαγιά μου (θεός σχωρές την) έμοιαζε με την απόλυτη εγκυκλοπαίδεια. Τι Wikipedia και χαζά; Η γιαγιά ήξερε τα πάντα και τους πάντες. Είχε άποψη για όλα. Από την τρύπα του όζοντος μέχρι αυτήν του ελλείμματος. Και βέβαια όλα τα παρασκήνια της πολιτικής για τα οποία ήταν σίγουρη ΠΡΙΝ ακόμα τα προβάλουν με πηχυαίους τίτλους οι εφημερίδες. Η γιαγιά ήταν στο ΕΑΜ «γιατί… πού να στα λέω τώρα». Ήταν ΠΑΣΟΚ ένα φεγγάρι «γιατί… τι ρωτάς κι εσύ τώρα». Παρέμενε πάντα αριστερή και κούναγε το κεφάλι απογοητευμένη όταν έβλεπε τους κουκουέδες στην τηλεόραση να μετράνε την αριστεροσύνη τους. Η γιαγιά δεν επέτρεπε σε κανέναν να είναι πιο αριστερός απ’ αυτήν. (Η συνέχεια εδώ).

πάλι διάβασμα...

Να εδώ το λέει ξεκάθαρα για την εφεδρεία

Οι άποροι και οι απορίες

Κάνω τον κατάσκοπο αυτόν τον καιρό. Τον καιρό της μεγάλης κρίσης. Μπαίνω στα ειδησεογραφικά site και αφού διαβάσω τα πρωτοσέλιδα και τα «καυτά» θέματα, μετά αρχίζω και ψάχνω μικρές δηλώσεις πολιτικών. Της μιας σειράς. Συνήθως βέβαια βρίσκομαι μπροστά σε ουρανομήκεις σιωπές για τα μεγάλα. Μόνο κάτι δεκάρικες καταγγελίες και διαπιστώσεις του προβλήματος. Κουβέντα για το καφενείο δηλαδή. Αυτά κάθε που τηλεφωνώ στον πατέρα μου και στη μάνα μου τα λέμε. Δεν χρειάζεται να είσαι βουλευτής και ειδήμων.(Η συνέχεια εδώ).

Ο Τεό κι ο Θοδωρής

Η εφηβεία στα αγόρια είναι δύσκολη. Γενικώς τα ‘χουν χαμένα. Όταν ήμουν στο γυμνάσιο δεν είχα αποφασίσει ακόμα αν έπρεπε να αλλάξω ομάδα στο μπάσκετ και από ΠΑΟΚ να γίνω Άρης (μόλις είχε έρθει ο Γκάλης) και αν έπρεπε να κρατιέμαι να μη γελάω με τις ταινίες του Δαλιανίδη και να με συναρπάζουν τάχα οι ταινίες του Αγγελόπουλου ή να μείνω ένα «απλό παιδί του λαού». Μάλλον την είχα ψωνίσει. (Η συνέχεια εδώ).